หญิงเหล็ก “ธิดารัตน์ อึ้ง”ผู้ไม่เคยรอชะตาฟ้ากำหนด

หญิงเหล็ก “ธิดารัตน์ อึ้ง”ผู้ไม่เคยรอชะตาฟ้ากำหนด เธอเป็นคนไทยเชื้อสายจีนแต่ไม่เคยรอให้ชะตาฟ้ากำหนด เธอขอกำหนดชีวิตและอนาคตของเธอเอง ปัจจุบันเธอเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่างในซิดนีย์ เจ้าของร้านอาหาร ร้าน grocery เอเย่นต์นำเข้าผลิตภัณฑ์หลายชนิด ในด้านธุรกิจเธอจัดเป็นผู้หญิงแถวหน้า ในด้านสังคมแม้จะเป็นคนค่อนข้างจะเงียบขรึม แต่ไม่ว่าจะเป็นงานการกุศลของหน่วยงานใดๆ งานทำบุญวัดไหน เธอมัก จะได้เทียบเชิญไปร่วมเป็นเจ้าภาพด้วยแทบทุกงาน ครับ VR Talk วันนี้เราจะพาท่านไปพบกับ ผู้หญิงแกร่ง แม่เช็ง หรือ คุณธิดารัตน์ อึ้ง

อึม เอานิสัยส่วนตัวก่อนแล้วกัน ไหนๆ   VR Thai ก็เปิดโอกาสให้พูดแล้ว พี่เป็นคนจริง ยิงตรงๆกันเลย ไม่เสียเวลาอ้อมค้อม เรามีอะไรต้องทำเยอะใช่ไหมคุณ ไม่ใช่คนว่างงาน พรรคพวก เพื่อนฝูงก็เตือนนะว่า คนบางคนเขารับความจริงไม่ได้ แล้วพี่ก็ไม่เคยคิดไม่ดีกับใครนะ คิดได้ยังไงก็พูดไป ก็รู้ตัวนะแต่มันเป็นนิสัยเรา เราคนตรงไง จริงใจ จริงๆแล้วเวลาอยู่กับเพื่อนๆจะเป็นฝ่ายฟังมากกว่านะ แต่พอพูดเพื่อนต้องฟัง พี่ไม่ชอบพูดเปะปะ ไม่สนิทจริงก็คุยธรรมดาๆ คนทั่วไปคิดว่าเราหยิ่ง อย่าดูหน้าตากันเลยคะ เรามันคนทำงานแล้วต้องต่อสู้มาตลอด ครึ่งค่อนชีวิต มันก็เครียดเป็นธรรมดานะ จะให้มานั่งยิ้มกับใครเดินไปใครเดินมา ใครไม่รู้ก็จะว่าเรานี่ก่งก๊งแล้ว ใช่ไหมคะ รู้จักสนิทกับพี่จริงๆพี่เป็นคนคุยสนุกนะคุณ   (เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี)

พี่เป็นคนเชียงใหม่เจ้า มาอยู่ที่นี่ ปี 1975 รู้สึกจะเดือนมิถุนายน ก็ 35 ปีแล้ว นานเหมือนกันนะ อายุพี่เหรอ 63 ปี พอดิบพอดี พี่พบกับแฟนที่อังกฤษ แล้วเขาตามไปแต่งงานที่เมืองไทย แฟนพี่เป็นคนสิงคโปร์ เขาย้ายมาอยู่ที่ออสเตรเลียก่อน พอพี่คลอดลูกคนโตเขายังไม่ครบขวบมั้ง พี่ก็รีบตามมาสมทบ ฝากลูกกับที่บ้านไว้ เราต้องมาลุยกับเขาเอาลูกมาก็ลุยไม่ได้ สองคนสามีภรรยามีแต่กำปั้นมาคุณเอ๊ย ลำบากมาก (พูดยานเสียงแสดงความยาวนานของความลำบาก) แฟนพี่เขาไม่เคยเป็นลูกจ้างใคร ก็ไม่ยอมทำงานให้ใคร ใช่มั้ย นั่งอ่านหนังสือพิมพ์นี่แหละ เผอิญเขาอยากได้คนตัดเย็บชุดว่ายน้ำ บ้านเขาก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับ เสื้อผ้าเขาก็เย็บจักรโรงงาน เย็บโอเวอร์ล๊อก อะไรเป็น เราเองก็ไม่เลว นี่ต้องขอบคุณคุณพ่อพี่นะ ดีนะ ที่เชื่อฟังเขา อายุสัก 14 ปี โรงเรียนปิดเทอม คุณพ่อก็บอกเป็นผู้หญิงต้องไปหัดเย็บผ้า ก็ให้ไปเรียนเสีย 500 บาท หัดเย็บ สร้างแพทเทิร์น ออกแบบอะไรได้หมด ก็เป็นความรู้กับเราเอง ไม่นึกว่าจะได้ใช้ จริงๆแล้วไม่ชอบนะ อาชีพนี้ต้องมานั่งเย็บหลังขดหลังแข็ง แฟนเราเขาก็บอกเอานะ เราก็บอกเอาเลย ก็ไปรับผ้าเขามาเย็บ

ก็ถือเป็นอาชีพแรกเลย

ใช่คะ ตอนนั้นเช่าแฟลตที่ Randwick 4 ห้องนอน $36 ให้เขาเช่า 2 ห้องๆละ $15 อีกสองห้องเราอยู่เองก็เย็บกันตรงนั้นเลย เจ้าของเขาตัดเป็นชิ้นๆมาให้เรา เรามีหน้าที่เย็บอย่างเดียว ตื่นเช้าขึ้นมาเราสองคนก็ทำงานเลย 7 วัน 7 คืน ไม่มีวันหยุดกินไปด้วยทำไปด้วย เก็บเอาไปฝันอีกต่างหาก ทำได้ปีกว่าๆ เอเย่นต์เขามาเห็น อื้อฮือ เธอเอาแฟลตชั้นเป็นโรงงานไปแล้ว แถมแบ่งเช่าอีก เจ้ากรรม ขึ้นค่าเช่าเราอีก $10 แฟนพี่เขาโมโหมาก ชวนเราไปซื้อบ้านที่ Maroubra  4 ห้องนอน สมัยนั้นถูกมากๆนะคุณ สีหมื่นเหรียญเอง เราก็ได้ทีบอกถ้าซื้อบ้านฉันไม่เอางานมาทำในบ้านนะ เช้าไปทำงานเย็นกลับบ้าน ไปเช่าโรงงานเอา มันจะตายเอาซิ คุณนอนยังละเมอว่าเย็บผ้าอยู่เลย แยกกันไม่ออกชีวิตส่วนตัวกับงาน ก็ไปเช่าโรงงานที่ Camperdown เช่า $200 มี 3 ชั้น เวลาร้อนก็ร้อนแบบดับจิตเลย เวลาหนาวก็หนาวเหลือใจเพราะหลังคามันเป็นสังกะสี ตอนหลังก็ย้ายมา Surry Hills ตรง Mary Street ก็เริ่มต้นทำของเราเอง ไม่รับงานเขาแล้วผลิตของเราเองเลย คราวนี้

ใช้เวลานานไหมจากการไปรับเขามาเย็บจนกระทั่งมาเป็นเถ้าแก่เอง

ปีกว่าๆนะไม่ถึงสองปี ก็ทำเองเป็นแล้วนี่ แฟนก็บอกเดี๋ยวฉันไปสั่งผ้าจากฮ่องกงมาตัด เวลาเขาส่งแบบมาให้เรา พี่ก็เก็บกระดาษไว้ใช่มั้ย เราประกอบแบบเองได้ ออกแบบเองได้ อย่าง size 10 มาเป็น 12, 14 เขาจะให้ช่วงนี้เปลี่ยนไปยังไง ระหว่างช่วงตัวสัดส่วนก็จะต่างกัน เราก็รู้หมดแล้วก็ทำได้ ตอนหลังพี่ก็มาเน้นหนักตรงเด็กๆ ใช่มั้ย เอาเริ่มมาจากเด็กอ่อนเลย เตาะแตะ ไปหัดว่ายน้ำได้ก็เอาเลย เริ่มจาก size 0 ไล่ขึ้นไป ลูกค้าพี่ก็ BigW, Target, Woolworth

BigW นี่ใหญ่สุดสั่งพี่ตลอด ยี่ห้อก็ว่ากันไปใครสั่งมาเราก็ติดตราเขาไป แบรนด์เราเองก็ Gigi ไง ก็ดีมาตลอด มาจอดก็ตรงหมด Labour ก็เปลี่ยนรัฐบาล ทีนี้ละก็ไม่เก็บภาษีนี่มั่งนั่นมั่ง คนก็แห่กันไปสั่งจีน เราก็สู้จีนไม่ไหว เขาก็ไปสั่งจีนทำ ก็แย่มาเรื่อยๆทำไงก็ไม่ดีเหมือนเก่า พอปี 2000 เราก็บอก เอาละ ใครจะสู้ต่อก็สู้ เราก็ 25 ปีแล้ว พอแล้ว เงินก็พอมีเก็บ รีไทร์กันซะเลย

ก็เลยเลิกเป็นเถ้าแก่เนี้ยโรงงานทำชุดว่ายน้ำ มานั่งกินบุญเก่า

มันไม่จบง่ายๆอย่างนั้นหรอกคุณ ชีวิตแม่เช็งน่ะ มานั่งเป็นสุขๆอยู่กับบ้านได้ 2 – 3 ปี เพื่อนๆกันก็มาชวนอีก พี่ๆมาช่วยกันหน่อย ร้านส้มตำเขาทำลูกชิ้นเขาก็อยากให้เราช่วย ถาม partner เขาก็บอกเอ้าทำก็ทำ ก็ติดยี่ห้อเรา ติดตราแม่เช็ง ก็ไปได้ โอเคนะ อ้าว มาอีกแล้ว ทอดมันปลากราย ตอนแรกเราก็บอกไม่เอา เขาก็ไปแล้วนะ ก็หวลกลับมาใหม่รอบสองเราก็ เอาลองดูสั่งมา Container นึงก็ติดตราแม่เช็งนี่แหละ เดินตลาดเองแจกฟรี แจกให้เขาชิม ก็ทำไปเรื่อยๆ ก็ติดตลาดอีก ทีนี้ก็เข้ามาเยอะเลย ลูกชิ้นปลา เต้าหู้ปลา เครื่องใส่ในสุกี้หม้อร้อน พวก Mixed Seafood ปลาสลิดแช่แข็ง ก็มียี่ห้อของเราแล้ว Asian Pantry ก็พะยี่ห้อไป เออ พี่เองยังจำไม่หมดเลยนะนี่ product ตัวเอง (หัวเราะเสียงดัง) ก็เลยเป็นกำเนิดร้านแม่เช็ง เราก็ต้องหาที่ระบายสินค้าเราซิ ทีนี้ทำไงให้ของออกได้ไวไว ของ Expire นี่พี่สั่งเด็กๆทิ้งเลยนะ ต้องซื่อสัตย์กับลูกค้าอันนี้สำคัญมาก คุณว่ามั้ย เราทำอาชีพนี้ ซื่อกินไม่หมดคดกินไม่นาน Chilli Cha Cha ก็ตามมาละทีนี้

คนมันจะรวยห้ามยังไงก็ไม่อยู่ ว่างั้นเถอะ ช่วยเล่าชีวิตส่วนตัวหน่อย

ไม่เอา อย่าพูดอย่างนั้น พูดไปเดี๋ยวคนหมั่นไส้พี่ ดวงธุรกิจอาจจะดีนะคุณ แต่ดวงคู่ครองไม่สมหวัง พี่แยกทางกับพ่อเด็กหลายปีแล้วคะ ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะคะ นี่ไง ยังใช้อึ้ง (Ung) อยู่เลย นามสกุลเดิม ชัยเรืองวิทย์ มีลูกด้วยกัน 4 คนค่ะ คนโตผู้ชาย Tommy อายุ 36 ปีแล้ว ไปเรียนโทที่ Oxford University ค่ะ ไม่กลับเลยทำงานแบ้งค์ที่โน่น นี่ก็ได้แฟนออสซี่คะ คนที่สองผู้ชายอีก จบโท Speech Therapy Macquarrie University นี่ก็เสียดุลย์อีกคะแต่งกับออสซี่ ตอนนี้ได้ contact ที่เมืองไทย ไปทำงานช่วยเด็กๆที่มีปัญหาพูดไม่ชัดช่วยแก้ปัญหาให้เด็กๆ ได้บุญดีนะพี่ว่า มันเหมือนๆกับเป็นโรงเรียนเหมือนๆกับกึ่งโรงพยาบาล ไม่แน่ใจเหมือนกัน เจ้าของเป็นคนเยอรมัน คนที่สามทำงานในเมืองนี่แหละ น้องขวัญ เรียนจบ Interior Design คนเล็ก น้องหลินเป็นครูสอนเปียโน เมื่อก่อนสอนตามโรงเรียนต่างๆ ตอนหลังเขามาสอนตาม church ต่างๆ รับสอนตัวต่อตัว เป็นคนใจเย็นมาก เขาชอบสอนเด็กเล็กๆนะ รักเด็ก นี่คุณเป็นแม่ลูกกัน ขอโฆษณาให้ลูกสาวคนเล็กหน่อยนะ 0433 171 965 ติดต่อน้องหลิน โดยตรงเลยนะคะ จะเอาเบอร์อีกทีไหมคุณ ?

เธอขายของเก่งจริงๆ จึงไม่น่าแปลกใจเลยกับคุณแม่ลูกสี่ท่านนี้ว่า ทำไมร้าน grocery แม่เช็งของเธอที่เปิดบริการตั้งแต่ 2 โมงเช้าถึง 4 ทุ่ม 7 วัน 7 คืน 365 วัน คนไปซื้อของถึงได้อัดแน่นเหมือนกับไปเอาของแจกฟรีตลอดวัน ยิ่งคุยกับเธอก็ยิ่งได้รสชาดของชีวิต เธอยังมีเรื่องสนุกๆมาเล่าอีกเยอะแต่หน้ากระดาษของเราหมดแล้ว เห็นทีจะต้องจบกันดื้อๆแบบนี้แหละครับผม