ขอเอ่ยคำว่าสวัสดีครับทักทายผู้อ่านและแฟนประจำของนิตยสารวีอาร์ไทย หรือภาษาที่นี่(เมารี)ใช้คำว่า ”เคียโอร่า” ซึ่งความหมายก็เหมือนๆกัน และนับเป็นนิมิตรหมายอันดีแห่งปีพ.ศ.2555 ซึ่งเป็นปีแห่งความสุข (เพราะมีคำว่า 555 งัยซึ่งผมก็ชอบปีนี้เสียเหลือเกิน) ที่คอลัมน์นี้ได้มีโอกาสมาโลดแล่นสู่สายตาผู้อ่านชาวไทยในออสซี่ทุกคน ตามปรกติคอลัมน์ “ท่องแดนกีวี” นี้ เป็นคอลัมน์แนะนำท่องเที่ยวที่จัดพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ไทยในนิวซีแลนด์ แต่ในปีนี้ผม กฤษณ์ โรโตรัว ต้องขอกล่าวขอบคุณนิตยสารวีอาร์ไทย ที่ให้โอกาสนำสิ่งดีๆในเชิงของการท่องเที่ยวมามอบให้แก่ผู้อ่านทุกท่าน และหากผมไม่แนะนำตัวเองก่อน ก็ถือได้ว่าเป็นการเสียมารยาทมากๆ (ไม่น่าร้ากกกก..ง่ะ) เอาเป็นว่าพอเป็นสังเขปนะครับ ฉายานามของผมตามที่เอ่ยไปแล้วนั่นแหละครับ อาชีพนั่นหรือครับ ที่นี่เขาเรียกว่า แมคไกเวอร์ ก็คือทำได้หลายอย่าง แต่อาชีพหลักๆก็คือ เป็นเจ้าของร้านอาหารไทย เป็นพ่อครัว ตลอดจนเป็นช่างตกแต่งร้าน และที่ใจรักรวมทั้งค้นพบตัวเองว่าถนัดจริงๆก็คือ เป็นไกด์ท้องถิ่นให้กับบริษัททัวร์จากเมืองไทยมากว่า 5 ปีแล้ว นอกจากนี้ผมยังเขียนหนังสือคู่มือการท่องเที่ยวประเทศนิวซีแลนด์อีกด้วย ซึ่ง ณ วันนี้ผมยังคงทำธุรกิจร้านอาหารควบคู่ไปกับงานไกด์ตลอดจนงานเขียน ซึ่งทำให้ชีวิตดูมีสีสันดีในผืนแผ่นดินแห่งท้องทะเลใต้แห่งนี้
“บนเส้นลายของสายไกด์” เป็นเรื่องราวของการท่องเที่ยวในนิวซีแลนด์ โดยผมจะนำเสนอในรูปแบบการบอกเล่าโดยใช้ประสบการณ์จริงเวลาผมออกทัวร์ ประกอบกับประสบการณ์ชีวิตที่อาศัยอยู่ประเทศนี้มากว่า16ปี ดังนั้นผมคิดว่าผู้อ่านทุกท่านคงได้ครบทุกอรรถรสแน่นอน
เสน่ห์นิวซีแลนด์
ว่ากันตามความจริง ประเทศนิวซีแลนด์เรียกได้ว่าเป็นประเทศที่คนทั่วโลกอยากมาสัมผัสเป็นอันดับต้นๆเลยทีเดียวเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวชาวไทย(ซึ่งก็คือกลุ่มลูกทัวร์ผมนี่แหละ)เกิน90เปอร์เซ็นต์ที่เคยมาเยือนต่างพูดว่าอยากจะกลับมาเที่ยวอีก ก็เพราะว่าประเทศนี้ถึงเป็นประเทศเล็ก หากแต่ความแตกต่างในองค์ประกอบหลายๆด้านกลับไม่เล็กเอาเสียเลย นอกจากเป็นประเทศที่ได้รับรางวัลว่าน่าอยู่ที่สุดในโลกแล้ว ธรรมชาติที่ยังคงความบริสุทธิ์ ตลอดจนวิถีชีวิตผู้คนซึ่งมีอยู่เพียงน้อยนิด(แค่4ล้านคน)เป็นมนต์เสน่ห์ที่ตราตรึงแก่ผู้มาเยือนตลอดเวลา ดังนั้นในแต่ละปีผืนแผ่นดินที่ยังคงความพิสุทธิ์แห่งนี้คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวต่างชาติ จนทำให้รายได้จากการท่องเที่ยวเป็นหัวใจสำคัญของประเทศนี้เลยทีเดียว ซึ่งสำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทยแล้ว นอกจากมาชมความงามแล้ว หลายคนยังมาตามรอยต่างๆอีกด้วย นั่นก็คือ ตามรอยหนังไตรภาค “ลอร์ด ออฟ เดอะ ริง” นอกจากนี้หากใครเป็นแฟนละครดัง “ดอกส้มสีทอง” ผมนำลูกทัวร์ตามรอย “เรยา” ก็ออกอยู่บ่อยๆ และที่พิเศษสุดผมคือไกด์ที่สามารถนำลูกทัวร์ตามรอยเสด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมราชินีนาทครั้งที่ทั้งสองพระองค์เสด็จมาเยือนประเทศนิวซีแลนด์เมื่อปีพ.ศ.2505 ดังนั้นตามที่ผมบอกว่าประเทศเล็กๆแห่งนี้กลับซ่อนความยิ่งใหญ่อยู่ในตัว จนคนไทยหลายๆคนเคยบอกผมว่าเป็นประเทศในฝันของเขาเลยทีเดียว
สำหรับข้อมูลเบื้องต้นของประเทศนิวซีแลนด์นั้น ประกอบไปด้วย2เกาะ คือเกาะเหนือและเกาะใต้ แต่มีความแตกต่างกันค่อนข้างจะชัดเจน ผู้คนส่วนมากจะอาศัยอยู่บนเกาะเหนือเพราะมีอากาศอบอุ่นกว่า ตลอดจนมีความเขียวขจีและความสะดวกสบายมากกว่า ในขณะที่เกาะใต้มีความสวยงามของธรรมชาติ
ซึ่งเกาะเหนือจะเริ่มจากเหนือสุดคือเคปเรงง่า (Cape Rienga) จนใต้สุดคือเมืองเวลลิงตัน (Wellington) ซึ่งเป็นเมืองหลวงในปัจจุบัน ส่วนเกาะใต้เริ่มจากเมืองพิคตั้น (Picton) ไปจดเมืองอินเวอคากิ้ว (Invercargill) ซึ่งอยู่ใต้สุด และเข้าสู่เกาะสจ๊วต (Stewart) ซึ่งถือว่าสุดแผ่นดินของนิวซีแลนด์ และสุดแผ่นดินของประเทศสุดท้ายในโลก ก่อนที่จะเข้าสู่พื้นที่ซึ่งปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งของขั้วโลกใต้ ซึ่งเรารู้จักกันในนามทวีปแอนตาร์กติกา
สำหรับข้อมูลวิชาการอื่นๆ เอาเป็นว่าผมจะค่อยๆทยอยเล่ามาในฉบับต่อไป สอดแทรกกับบรรยากาศทัวร์เพราะไม่อยากให้ผู้อ่านมีความรู้สึกว่าหนักเกินไปนะครับ ซึ่งฉบับนี้ผมขอเปิดคอลัมน์ตามนี้ครับ
บทแรก “ชีวิตธรรมชาติเหนือผืนน้ำแห่งท้องทะเลแปซิฟิก Muriwai Beach”
ทริปนี้ผมรู้สึกดีใจและตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้มีโอกาสดูแลลูกทัวร์ VIP ซึ่งมาจากซิดนีย์ ซึ่งเป็นลูกทัวร์ที่ไม่คาดฝัน สำหรับคำว่าวีไอพี ทุกท่านคงทราบความหมายอยู่แล้วว่าเป็นบุคคลพิเศษ สำหรับผมแล้ว”เจ๊ง้อ”แห่งร้านอิมพีเรียล จัดได้ว่าเป็นยิ่งกว่าแขกวีไอพี และผมคิดว่าพี่น้องชาวไทย ลาว ตลอดจนชาวกัมพูชาในนครซิดนีย์คงรู้จักชื่อเจ๊ง้อดี เพราะคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ๆในซิดนีย์จะมีเจ๊ง้อเป็นหัวเรือหลักของทีมงาน”นารินทร์ ดัฟฟ์” ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเจ๊ง้อได้นำความสุขมามอบให้แฟนเพลงเสมอมา และในอนาคตอันใกล้นี้ท่านจะได้พบกับ3ศิลปินดังอีกครั้ง(รายละเอียดติดตามในนิตยสารนี้)
เหมือนที่ผมบอกว่าทริปนี้เป็นทริปที่ไม่ได้เตรียมการมาก่อน สืบเนื่องจากเจ๊ง้อตลอดจนครอบครัวมีโปรแกรมมาเที่ยวเยี่ยมเยียนพี่นารินทร์ที่บ้านวังกาเร (Whangarei) แต่เนื่องจากมีเวลาประมาณ3อาทิตย์ ทุกคนเลยตัดสินใจที่จะเที่ยวทั่วทั้งประเทศนิวซีแลนด์ แต่สำหรับผมแล้ว ในเดือนนี้ (ธันวาคม) ผมยังมีงานทัวร์ที่ค้างอยู่ เลยทำให้ไม่สามารถดูแลตลอดทริปได้ อีกทั้งพี่ปีเตอร์ผู้ซึ่งเป็นสามีของเจ๊ง้อเคยมาอยู่ที่นิวซีแลนด์ระยะหนึ่ง และต้องการไปเที่ยวกันเองแบบครอบครัวด้วย เลยทำให้ผมทำงานได้ง่ายขึ้น ซึ่งหน้าที่หลักๆของผมในงานนี้คือ นำคณะของเจ๊ง้อเที่ยวในส่วนของเกาะเหนือและดูแลอำนวยความสะดวกระหว่างที่คณะนี้ไปเที่ยวเกาะใต้
ทริปนี้ผมเริ่มจากตีรถขึ้นไปรับเจ๊ง้อที่วังกาเร ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆอยู่ตอนบนของเกาะเหนือ จากนั้นนำคณะลงมาเที่ยวชมสถานที่สำคัญของเมืองโอ๊คแลนด์ ตลอดจนแหล่งท่องเที่ยวสำคัญอื่นๆของเกาะเหนือละแวกโรโตรัวและเบย์ออฟเพลนตี้ ซึ่งเมืองต่างๆ เหล่านี้ผมจะเขียนมาให้อ่านในโอกาสต่อไป แต่สำหรับในคอลัมน์นี้ผมขอแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในโอ๊คแลนด์ที่ประทับใจคือตอนที่คณะของเราไปดูนกเก็นเนท (Gannet Colony) ที่หาดทรายสีดำที่ชื่อ มูลิวายบีช (Muriwai Beach) ซึ่งเป็นชายฝั่งของมหาสมุทรแปซิฟิค
วันนี้พื้นที่หมดแล้วครับ โปรดติดตามต่อในเล่มหน้านะครับ